To kolejne studium wyjątkowo surowych rysunków Dona Rosy. Podobnie jak „Syn Słońca” jest to nowa wersja innej historyjki, którą narysowałem dla gazetki uczelnianej. W roku 1971 wykorzystałem pomysł substancji chemicznej (a nie promienia), która likwiduje tarcie. W wersji z kaczorami pojawia się drugi, równie ciekawy pomysł: urządzenie, które neutralizuje siłę bezwładności. Oczywiście te koncepcje były wynikiem studiów inżynieryjnych, które mnie wtedy pochłaniały (wiele lat później, gdy porzuciłem inżynierię dla komiksu, zdałem sobie sprawę, że należało poświęcić ten czas na LEKCJE RYSUNKU!). Niektóre rzeczy wydają mi się tu trudne do przełożenia, mam jednak nadzieję, że historyjka będzie miała w innych językach równie dużo sensu, co po angielsku. Z perspektywy czasu najciekawszymi aspektami tej historyjki wydają mi się odniesienia do komiksów Barksa, które tak uwielbiałem w dzieciństwie. Tutaj odniesienia dosłownie się piętrzą. Pierwsza strona wygląda jak rodem z serii „Zycie i czasy Sknerusa McKwacza”, którą stworzyłem jakieś cztery lata później. A oto inne nawiązania do Barksa, w takiej kolejności, w jakiej je zauważyłem. Brat -Be nr 176-167, który uwielbia śliwki. Stuknięty profesor, miłośnik kapusty, wynalazca promienia, który zmienia ludzi w kamienie. Wzmianka o Złotce 0'Gilt, Gwieździe Północy.

Drzwi sejfu z siedmioma pokrętłami. Wzmianka o plastali, z której wykonano sejf, zapewne wynalazku Diodaka (w oryginale „imprevium”; w wersji polskiej nazwa substancji nawiązuje do „Gwiezdnych wojen” — przyp. tłum.). Informacja, że Sknerus zbudował system kanałów burzowych w Kaczogrodzie. Posąg Korneliusza Kwaczaka w parku. Panorama miasta, ukazująca górę Czarci Kieł i dwie skalne iglice, które Barks narysował w historyjce, w jakiej Donald sprzedawał materace z pierza. List gończy z pierwszym moim rysunkiem Magiki De Czar. Nawet CARL BARKS pojawia się na liście gończym — jest to kopia listu, który sam narysował w tle w jednym z komiksów. To wszystko odniesienia do rzeczy i wydarzeń, które pojawiały się w komiksach Barksa z czasów mojej młodości. Z tą historyjką wiąże się jeszcze jeden aspekt, który dobrze pamiętam: jak zawsze, chciałem udowodnić czytelnikom, że w swojej twórczości nigdy nie idę na skróty, postanowiłem więc pokazać wielu Braci Be. Narysowałem już 5 stron, na niektórych kadrach przedstawiając nawet DZIESIĘCIU Braci Be. Pamiętam, że potem musiałem coś sprawdzić w historyjkach Barksa — być może chodziło o numery więzienne. Przeglądając stare zeszyty, nagle coś sobie uświadomiłem. Choć Barks czasami sugerował, że w skoku brało udział nawet tuzin Braci Be, nigdy nie umieścił ich więcej niż siedmiu w jednym kadrze {z wyjątkiem góra trzech przypadków w całej karierze). Ale ja rysowałem nawet dziesięciu! Zależało mi, by fani wiedzieli, że staram się oddać wujkowi Carlowi cześć, a nie go prześcignąć! Wróciłem zatem do narysowanych wcześniej plansz i wytarłem po trzech Braci Be z dziesięciu!