Dorastając, jedną z moich ulubionych przygód Sknerusa była historyjka ze starego komiksu z 1952r., należącego do mojej siostry. Nie wiedziałem wówczas, że był to drugi numer Uncle Scrooge... Na okładce widniał numer 456, jakby akurat numery obchodziły mnie w takim wieku (później dowiedziałem się, że to 456 numer komiksów Four Color/One Shot). Historia, Back to the Klondike Carla Barksa, opowiadała o spotkaniu przez Sknerusa, w czasach teraźniejszych, tancerki poznanej w nieujawnionych okolicznościach pół wieku wcześniej podczas jukońskiej gorączki złota. Ta połyskliwa Złotka najwyraźniej zrobiła na nim większe wrażenie niż ktokolwiek inny w całym życiu. Komiks był świetny, ale... czyżbym wyczuwał, że czegoś tu brakuje?

Przeskoczmy z późnych lat pięćdziesiątych do około 1970r. - wtedy stałem się aktywnym członkiem komiksowego fandomu, korespondowałem z innymi fanami starych komiksów w całej Ameryce, odbudowywałem (siostrzaną) kolekcję komiksów oraz odkrywałem i kolekcjonowałem wszystkie inne cudowne amerykańskie komiksy, o których nigdy wcześniej nie słyszałem (na przykład EC!). Ale wszyscy ciągle wiedzieli, że moim ulubieńcem jest Sknerus McKwacz. Tak więc, pewnego dnia otrzymałem pocztą od znajomego fana Barksa zestaw czterech fotokopii. Dołączona notka śpieszyła z wyjaśnieniem, że są to cztery strony usunięte w 1952r. z komiksu Barksa ze Sknerusem. Barks ciągle posiadał swoje rysunki, ponieważ nigdy mu za nie nie zapłacono, a pierwsi fani komiksów, którzy namierzyli tożsamość "dobrego artysty" i odwiedzali go w połowie lat 60., otrzymali te kopie od samego Barksa. Jak na prawdziwych fanów przystało (w tamtych czasach, rzecz jasna), swobodnie dzielili się swoim odkryciem ze swoimi znajomymi.

Przeczytałem te cztery stronice. Była to retrospekcja usunięta z „Back to the Klondike”, która przedstawiała Sknerusa i wspomnianą tancerkę Złotkę w czasach gorączki złota późnego XIX stulecia! Przedstawiały Sknerusa McKwacza, o którym nigdy nie śniłem! Młodego! Dynamicznego! Mściwego! Rozbójnika jak z westernów Johna Forda. Może i nawet wielkiego kochanka! Było to dla mnie większym przeżyciem niż odkrycie usuniętych scen z „Obywatela Kane'a”. Większym niż znalezienie oryginalnej sekwencji z zasadzką pająka z „King Konga”! Większym niż odrestaurowanie „Zaginionego Horyzontu” z oryginalnej taśmy! To umocniło mnie w myśli, że Sknerus McKwacz Carla Barksa byl największą postacią komiksową wszechczasów! (Fani Kaczek z całego świata dziś wiedza, że pierwotnie nieopublikowane strony zostały ponownie wstawione w najnowszych reprintach klasyka jakim jest „Back to the Klondike”). Dramatyczny sposób, w jakim zaginiona miłość młodego Sknerusa McKwacza została mi ujawniona, gdy byłem już fanem Sknerusa na całe życie, jest z pewnością odpowiedzią na pytanie, dlaczego Egmont poprosił mnie o stworzenie serii obrazującej historię życia tej postaci, na co przystałem ze sporym entuzjazmem. Możliwość wykorzystania wszystkich faktów Barksa o życiu Sknerusa w jednej, długiej, retrospekcyjnej przygodzie, przypominającej zaginioną sekwencję z „Back to the Klondike” - to istne marzenie życia.

Ale... co mogłem począć, gdy doszedłem do mojego ulubionego tematu czasów Sknerusa w trakcie jukońskiej gorączki złota? Czułem, że całą istotą historyjki Barksa o zaginionej miłości Sknerusa było tylko jedno spotkanie, to opisane w „Back to the Klondike”. Nie chciałem rozcieńczyć piękna i siły oddziaływania mojej ulubionej sceny Barksa, tworząc inne spotkania parki w przeszłości. Zmusiłem się więc do ominięcia mojego ulubionego wątku w historii Sknerusa. Czytelnicy mogą pamiętać, że w moich trzech pozostałych wspomnieniach z czasów Jukonu, Sknerus i Złotka nigdy na siebie nie oddziałują. W rozdziale ósmym ŻiCZSMK, pt. „Król Klondike”, tylko patrzą na siebie z daleka na ulicach Dawson. W rozdziale VIII "C", „Dwa Serca w Jukonie” (dawnym VIII "B", z racji stworzenia go 10 lat przed tą historyjką) przez cały czas próbują do siebie dotrzeć, ale w końcu nie jest to im dane. A w retrospekcji w „Ostatniej podróży do Dawson” (stworzonej w 1988 i reprintowanej w tym tomiku), pokazałem, że Sknerusowi nigdy nie udało się dojechać do Złotki, do Dawson, w celu... Cóż, nigdy nie wyjaśniłem, dlaczego chciał ją widzieć, zostawiając to wyobraźni czytelników. Ale mimo że zdawało mi się, że zmyślnie rozprawiłem się z tym problemem trzy razy, naturalnie było mi smutno, że kończąc te komiksy, nie było powrotu do kolejnej opowieści z czasów gorączki złota w Klondike z udziałem Sknerusa i Połyskliwej Złotki!

Wtedy pojawił się pomysł. Na ostatniej stronie retrospekcji Barksa, widzimy Sknerusa zmuszającego Złotkę do pójścia na jego działkę w Dolinie Białej Śmierci. Dalej sekwencja przeskakuje w czasie o miesiąc do przodu i widzimy, że Sknerus zmusił Złotkę do pracy, by pokazać jej jak ciężko poszukiwacze zarabiają na złoto, które ona kradnie w saloonie. Ale... nigdy nie widzieliśmy, co dzieje się podczas pamiętnego miesiąca! Tak więc... Mogłem opowiedzieć tę historię! Nie zawierałaby nowego, dodatkowego spotkania między Sknerusem a Złotką oprócz tego w oryginalnym komiksie Barksa, a tylko rozwinęłaby zaginiony miesiąc w Dolinie Białej Śmierci! Na dodatek, zauważyłem że wzajemna gorycz i nienawiść między Sknerusem a Złotką, którą zdawali się mieć we wspomnieniu u Barksa, nie łączyła się z wzajemnym uczuciem pokazanym w teraźniejszych scenach „Back to the Klondike”. Może moja własna opowieść odważyłaby się na wysunięcie wyjaśnienia tej zmiany. Jednakowoż, chciałem pozostawić wyobraźni Czytelników szczegółowy charakter zdarzeń między Sknerusem McKwaczem a Połyskliwą Złotką O'Gilt.

W każdym razie, poza tym wszystkim, jedynym innym komentarzem do tej historyjki, jakiego mogę udzielić jest wykorzystanie pięciu rzeczywistych osobistości Dzikiego Zachodu - są nimi Wyatt Earp, Bat Masterson, sędzia Roy Bean, Butch Cassidy i Sundance Kid. Moja historia toczy się wiosną 1897r., gdy cała piątka była jeszcze żywymi legendami. Podczas gdy Butch i Sundance ciągle rabowali pociągi, Wyatt, Bat i Roy byli już jakąś dekadę na emeryturze od egzekwowania prawa i teraz zajmowali się różnymi interesami promocyjnymi, w tym sportem i hazardem. Wyatt posiadał konie wyścigowe i saloony, Bat był hazardzistą i dziennikarzem sportowym, a cała trójka organizowała walki z nagrodami. Wyatt był w rzeczywistości bliskim przyjacielem Bata; odkryłem również, że Bat i Roy Bean współpracowali razem podczas organizowania walki w Meksyku (by ominąć amerykańskie prawo).

Na dodatek, w późnych latach 90. XIX wieku, Wyatt Earp naprawdę posiadał i zarządzał Dexter Saloon w Nome na Alasce, w dolnym biegu rzeki Jukon. Bat Masterson naprawdę znał Soapy Smitha (na którym Barks wzorował swojego Śliskiego Kręta), a Roy Bean był właścicielem saloonu Jersey Lilly w Langtry w stanie Texas. A zatem było całkiem możliwe do osiągnięcia, że trójka przyjaciół i znajomych hazardzistów/właścicieli saloonów/szukających rozgłosu dogadała się w sprawie otwarcia saloonu do gry w Dawson z pomocą Soapy'ego Smitha (Śliskiego Kręta).